Devranımız

Devranımız Usul usul gelen baharla gülerdik Çocukluk rüyalarımızda Yorgan yastıktı güneşsiz yıldızlı geceler.... Ağıt yoktu hiç bir stranda Belkide hep vardı algılayamıyorduk Bit tene dokunuşun hiç bir anlamı yoktu.. Çocukluk cinsi duygularımızda Kokardı hep karanfil gibi berrak gözyaşlarımız... Pozitifti yaşanan ve yaşanmayan Anlamlı ve anlamsız hisler Prangası yoktu yüreğimizin Çiroklar her anlamda kendisiydi hayatın.. Sevdalara adaydık kar beyazlığında ve en korkunç fırtınılarda Yoldaştı umutlar Mutluluk gezegeninde öylesine bir yerdeydik... Tanımazdık ahı çileyi ve ağlamayı Yabancısıydık dikenle serserice gezen umutsuzluğun.. Bilmem ne girdapta uyandık ve kendimizi bulamadık Ağladık sızladık yandık Küllerimiz artık karanfil kokmadı Gözyaşlarımız beraklığı unuttu Karlar siyah ve güneş cimri Baharlar gülsüz aşklar sevdasız sevdasız. oldu Dinçer Çankaya